Staliśmy przed czarną, żelazną bramą jakiegoś dworku z dwoma  nowoczesnymi budynkami po dwóch przeciwnych stronach. Dworek  miał dach z czerwonej cegły, a ściany białe. Przy wielkich dębowych drzwiach, które naprawdę są ogromne stoją po dwie kolumny, z każdej strony, obie tego samego koloru, wyglądają na stare. Natomiast dwa oddzielne budynki są w przeciwieństwie do dworku bardzo nowoczesne.  Mają pełno okien w równych odstępach od siebie, na parterze jak i na piętrze. Kolor ich ścian jest prawie taki sam jak dworku, a pochyły dach ma ciemny odcień czerwieni. Wszystko mocno odcinało się na tle las, który swoim ogromem otaczał dookoła budynki, które za to są dodatkowo oddzielone od niego wysokim, ceglanym murem.  Jest tu bardzo cicho, tylko z lasu dochodzą nas dźwięki zwierząt tam zamieszkujących. Mimo tego, że jestem w tym miejscu pierwszy raz, to czuje się tu bardzo  bezpiecznie, jest tu jakaś magia, która nadaje temu miejscu uroku i uczucia słodkiej tajemnicy, która skrywa się za tymi murami.

 

Czternasty czerwca jest dla mnie wyjątkowy, bo to właśnie dzisiaj obchodzę swoje osiemnaste urodziny. Wiem, że po dzisiejszym dniu wkroczę w świat własnych wyborów, aby obrać ścieżkę, którą chcę dążyć. Jednak od rana męczy mnie przeczucie, że coś się wydarzy i to chyba nic dobrego.

Mówiłam o tym rodzicom, ale oni uznali,że tylko mi się wydaje choć sami dziwnie się zachowują. Są jacyś tacy podenerwowani i co chwilę zerkają na zegarek, może mają jakieś problemy w pracy, o których mi nie mówią? Nie zastanawiałam się nad tym dłużej, bo postanowiłam przygotować się na imprezę, na którą wybieram się ze znajomymi, aby świętować .

Miejscem naszego spotkania jest klub ,, Korrida’’- jeden z najlepszych w mieście. Grają tam najlepsze kawałki, leją dobre i tanie drinki, a co najważniejsze można się świetnie bawić. Gdy wszyscy się zebraliśmy od razu wznieśliśmy toast.

- Wszystkiego najlepszego Inez abyś zawsze była taka jaka jesteś! – ktoś powiedział i wypiliśmy szampana zaczynając zabawę.

Alkohol lał się nie przerwanie, a zabawa trwała w najlepsze. W końcu jednak postanowiłam iść, bo już nie mogłam pić mimo iż nie byłam pijana, ale nie mogłam ustać na nogach ze zmęczenia. Pożegnałam się ze wszystkimi i wyszłam z klubu na ciepłe letnie powietrze.

Noc była przepiękna więc uznałam, że wrócę do domu na piechotę, w końcu nie miałam daleko. Szłam spokojnie donikąd się nie śpiesząc. Ten wieczór zaliczam do jak najbardziej udanych jest chyba jednym z najlepszych jak dotąd. Skręcałam już w swoją uliczkę, gdy poczułam, że ktoś za mną idzie. Odwróciłam się i zobaczyłam ciemną, wysoką postać idącą za mną. Mimowolnie przyśpieszyłam w nadziei, że ten ktoś się odczepi. Jednak myliłam się, on też przyśpieszył. Udawałam, że się nie boje i spojrzałam na wyświetlacz w telefonie, godzina dwunasta w nocy. Skręciłam w uliczkę prowadzącą do mojego domu. Obróciłam się za siebie i z ulgą przyjęłam fakt, że nikogo za mną nie ma, jednak gdy tylko odwróciłam głowę z powrotem to stanęłam jak wryta. Przede mną raptem o kilka kroków ode mnie stała ciemna postać, z tego co zauważyłam zapewne mężczyzna. Chciałam zawrócić, ale nie uszłam kroku, gdy z przeciwnej strony również zza zakrętu wyłoniła się druga postać. Nie wiedziałam, co robić. Nagle jedna z postaci odezwała się groźnym i lodowatym głosem.

- Kogo my tu mamy. – Zarechotał paskudnie.- Nie przystaje młodym kobietom włóczyć się samym po mieście o tej godzinie, nie wiadomo kogo można spotkać. Nieprawdaż Inez? – powiedział wysoki -podchodząc do mnie coraz bliżej.

- Kim jesteście? I skąd znasz moje imię? – zapytałam przerażona całą tą sytuacją.

Obie postacie zaśmiały się gardłowo, a mnie przeszył dreszcz ze strachu. Moja sytuacja nie wyglądała zbyt dobrze.

- Każdy cię zna, jesteś tą z przepowiedni.- odpowiedział niemalże sycząc.

Nie rozumiałam o co chodzi i już miałam spytać, o czym on mówi, gdy zobaczyłam jak zza płaszcza wydobywa lśniący miecz z czarną rękojeścią. Nogi odmawiały mi posłuszeństwa, jednak zmusiłam je do cofnięcia się. Lecz przypomniałam sobie, że za mną też jest postać i zapewne również ma miecz w dłoni.

- A teraz z wielką chęcią cię zabijemy, a nasza pani dobrze nam zapłaci za twoją głowę. – powiedział i zamachnął się mieczem w moją stronę.

Nie wiem jak to zrobiłam, ale uniknęłam trafienia. Mój napastnik też był tym zaskoczony, jednak szybko się zreflektował i znów zaatakował, zwinnie unikałam kolejnych trafień choć zupełnie nie wiedziałam jakim cudem tak bez żadnego problemu robiłam unik. Widziałam , że czarna postać robi się coraz bardziej rozwścieczona i atakowała coraz szybciej, a ja nie dość, że zmęczona i jeszcze lekko czułam działanie wypitego alkoholu, nie miałam sił na unikanie miecza. Nagle wylądowałam tyłkiem na zimnej ziemi, bo potknęłam się o coś.

Usłyszałam gardłowy śmiech.

- No to teraz koniec zabawy.- sarknął.

Ja już myśląc, że nikt mnie nie uratuje szykowałam się na śmierć. Jednak gdy on chciał mi zadać cios, ktoś w ostatniej chwili zablokował jego miecz przez co było słychać uderzenie stali o stal. Zaskoczona tym wszystkim spojrzałam w górę na mojego wybawcę, który bardzo efektownie i sprawnie walczył z dwoma przeciwnikami na miecze. Niestety nie zdążyłam mu się przyjrzeć, bo krzyknął do mnie.

- Uciekaj!

Nie czekając ani sekundy dłużej podniosłam się i ile sił w nogach pobiegłam do domu. Gdy tylko tam dotarłam szybko weszłam do środka i zatrzasnęłam drzwi. Oparłam się o nie wycieńczona, szybko oddychając. W korytarzu pojawiła się mama, kiedy mnie zobaczyła zrobiła wystraszoną minę.

- Inez, córeczko co się stało?! – zapytała i podeszła do mnie.

Odetchnęłam i drżącym głosem odpowiedziała .

- Tam w uliczce ktoś mnie zaatakował i chciał zabić mieczem. Jakiś facet mi pomógł i teraz z nimi walczy. Ja nie wiedziałam, co się dzieje ani o co chodzi . Mówili coś o przepowiedni, mamo oni mnie znają. Wiedzą kim jestem.

Mama raptownie zbladła.

- Tom! Choć tu szybko! – krzyknęła, a w korytarzu od razu pojawił się zaniepokojony tata.

- Córciu, hej o co chodzi? – spytał tata.

Lecz ja już nie odpowiedziałam, bo ogarnęła mną ciemność i zemdlałam.

Poczułam jak ktoś mną potrząsa i powtarza moje imię. Nie wiedziałam, o co mu chodzi. Czemu nie dadzą mi spać? Jest mi przecież tak dobrze. Jednak głosy robiły się coraz głośniejsze. Próbowałam to ignorować, ale w końcu musiałam otworzyć oczy, co przyszło mi z trudem. Poraziło mnie światło, ale po chwili zobaczyłam pochyloną nade mną z paniką w oczach mamę i tatę zmartwionego.

- Co się stało?- spytałam, podnosząc się ostrożnie.

Rodzice odsunęli się trochę, aby dać mi odetchnąć.

- Zemdlałaś. – odpowiedział tata głaszcząc mnie po włosach delikatnie.

- Naprawdę?! Jak długo byłam nie przytomna?

- Prawie godzinę, już chcieliśmy wzywać karetkę. – powiedziała mama, a głos lekko jej się załamał .

- Mamo spokojnie, już jest dobrze jestem tylko trochę słaba i zmęczona. – powiedziałam delikatnie gładząc ją po dłoni.

- Zrobię ci herbatę.

Mama poszła do kuchni, a ja chciałam spytać o coś tatę, gdy do salonu wszedł zabójczo przystojny mężczyzna. Jego ognisto czerwone włosy są ułożone w artystycznym nieładzie i opadają delikatnie na czoło, oczy zielone, nieprawdopodobnie jasne spoglądały obojętnie dookoła, nos prosty i usta zadziwiająco pełne jak na faceta, co jednak tylko dodało mu atrakcyjności. Granatowy sweter idealnie opinał muskularne ciało, a czarne spodnie podkreślały całkiem niezły tyłeczek. Jednak największym zaskoczeniem była dla mnie jego blizna przechodząca przez lewą połowę twarzy sięgająca od skroni aż po brodę .

- Widzę, że się w końcu obudziłaś.- powiedział nieznajomy swoim aksamitnym głosem.

- Kto to jest? – zapytałam spoglądając na tatę pytająco.

Tata nie zdążył nic powiedzieć,bo nie znajomy sam odpowiedział.

- Nazywam się Peter Lavon i jestem nauczycielem walki na miecze w szkole żywiołów Petrentis.

- Z jakiej szkoły? Przecież w naszym mieście nie ma takiego miejsca. – powiedziałam, zastanawiając się czy nasz gość jest normalny.

- Widzę, że nie zostałaś jeszcze o niczym poinformowana, ale jutro wszystko wyjaśni ci dyrektorka szkoły.

Przez chwilę milczałam upewniając się, czy na pewno jeszcze nie śpię. Do salonu wróciła mama z kubkiem gorącej herbat . Podała mi, a ja od razu zaczęłam wdychać zapach owoców leśnych, który sprawił, iż zaczęłam trzeźwiej myśleć, co sprawiło, że przypomniałam sobie o akcji w uliczce.

- A co z tym facetem, który mnie uratował przed ścięciem?

- Inez słonko to właśnie Peter cię uratował.- odpowiedziała mama, uśmiechając się delikatnie.

Spojrzałam na niego, kąciki jego ust delikatnie się uniosły.

- W takim razie dziękuje, jestem panu wdzięczna.

- To był mój obowiązek.

- Co to byli za ludzie, którzy mnie zaatakowali?

- Byli to pół ludzie pół demony, ale nazywamy ich po prostu Ciemnymi Zabójcami. Miałaś to szczęście, że byli młodzi i nie mieli jeszcze mocy. Gdybyś trafiła na starszych i bardziej doświadczonych to nie przeżyłabyś.

Przeszył mnie zimny dreszcz, odstawiłam kubek na stół.

- Oni mówili coś o przepowiedni.

- Chodziło o przepowiednię, która została spisana dawno temu przez pewną wieszczkę, ale to wszystko opowie ci jutro kto inny.

- Ale …

- Inez kochanie, musisz odpocząć. – wtrąciła mama, patrząc na mnie spokojnie.

Miała rację jestem strasznie zmęczona.

- Masz rację pójdę się lepiej położyć i wiecie co, to były najgorzej zakończone urodziny w życiu. – stwierdziłam, uśmiechając się lekko.

- Tak, ale najważniejsze, że nic ci nie jest. – powiedział tata i pocałował mnie w czoło.

- A właśnie tak w ogóle to wszystkiego najlepszego.- powiedział Peter i posłał mi delikatny uśmiech, który sprawił,że serce szybciej mi zabiło.

- Dziękuję. No a teraz idę spać.- oznajmiłam i podniosłam się. Chyba zrobiłam to zbyt gwałtownie, bo od razu się zachwiałam i gdyby nie Peter to pewnie rąbnęłabym głową w podłogę. – Przepraszam, ale jestem taka słaba.

- Nie szkodzi, dasz radę sama iść? – spytał, patrząc na mnie nie pewnie.

- Myślę, że tak.

Puścił mnie. Przeszłam kilka kroków, ale zbyt daleko nie zaszłam, bo znów się zachwiałam. Tym razem Peter po prostu wziął mnie na ręce, a ja wtuliłam się w jego silną pierś.

- Mógłby pan wskazać mi jej, pokój zaniosę ją. – zwrócił się do mojego taty.

Ledwo kontaktowałam.

- Oczywiście proszę ze mną.

Tata poszedł przodem na górę i poprowadził go do ostatnich drzwi po prawej stronie na końcu korytarza. Otworzył przed Peterem drzwi i wpuścił go do środka. Zanim odpłynęłam zdążyłam poczuć jego zapach, był cholernie kuszący i męski. Pachniał mydłem, delikatnym potem i lekką wodą kolońską. Zapisałam ten zapach w swojej głowie i poczułam jak kładzie mnie na łóżku, przykrywa delikatnie pościelą, po czym odpłynęłam do krainy snu.

Przyjrzałem się uważnie śpiącej dziewczynie. Jej długie niemal do pasa, brązowe włosy leżą rozrzucone na poduszce, długie ciemne rzęsy rzucają cień na blade policzki, a pełne usta lekko są rozchylone. Ma trochę zadarty nos, ale największą uwagę skupia jej blizna przechodząca przez całą długość lewego policzka. O dziwo nie odbiera jej to urody wręcz przeciwnie ta blizna sprawia, że jej twarz wygląda bardziej drapieżnie. Jest wysoka i zgrabna. Ma kształtne biodra, długie nogi i idealnej wielkości biust.

Rozejrzałem się po niewielkim pokoju. Było ciemno, ale zdołałem zauważyć stojącą przy ścianie szafę i komodę. Mały stoliczek stał na środku pokoju między dwoma średniej wielkości fotelami, a wielkie łóżko, na którym teraz ona śpi zajmowało większość pokoju. Przez okno padało światło księżyca oświetlając ścianę, na której wiszą przeróżne zdjęcia jej i rodziny. Stawiam, że sypialnia ta ma kolor fioletu, ale bardzo delikatnego, tak iż prawie wpada w lawendowy odcień.

Stałem tam jeszcze chwilę poczym wyszedłem z jej pokoju i zszedłem na dół do jej rodziców.

- Zasnęła.

- Bardzo ci dziękuje, gdyby nie ty to moja córka już by nie żyła. – powiedziała Pani Collins, ze łzami w oczach.

- To nic wielkiego, to był mój obowiązek. – powiedziałem szybko bo widziałem, że zaraz ta kobieta się rozpłacze, a nie czułem się komfortowo w towarzystwie płaczącej kobiety.

- Jesteśmy wdzięczni.- powiedział pan Collins i wyciągnął dłoń w moją stronę.

Uścisnąłem ją.

- Naprawdę proszę mi nie dziękować,a teraz muszę już iść. Jutro znów tu przyjdę, ale razem ze mną pojawi się również dyrektorka szkoły, jak i jej zastępca. Za nim wyjdę mam jednak pytanie. – powiedziałem zarzucając na siebie skórzaną kurtkę. – Dlaczego nic jej nie powiedzieliście?

Oboje przez chwile milczeli, jednak pan Collins przemówił.

- Ponieważ nie byliśmy pewni czy u niej moc się ukaże. Ja i Elis mieliśmy magicznych rodziców, ale moc u nas nie uaktywniła się. Dlatego woleliśmy poczekać aż coś się wydarzy, jednak nie mieliśmy pojęcia, że ktoś urządzi na nią polowanie.- odpowiedział, zbulwersowany.

- Nikt nie przypuszczał, był to atak nie przemyślany i spontaniczny. Dyrektorka i ja przeczuwaliśmy, że jest zbyt spokojnie, dlatego postanowiliśmy, że będę jej dzisiaj pilnował, jednak gdy wyszła z klubu szybciej straciłem ją na chwilę z oczu. Na szczęście w porę ją znalazłem. A teraz niech odpoczywa, bo jutrzejszy dzień będzie dla niej pełen nowych wiadomości jednych lepszych, drugich gorszych. A ja będę już szedł.

- Naturalnie, jeszcze raz dziękujemy i do zobaczenia jutro, a tak właściwie to jeszcze dzisiaj, bo jest pierwsza w nocy.

- Do widzenia i dobranoc. – powiedziałem i opuściłem dom Collinsów.

Stanąłem na chodniku i rozejrzałem się czy nie ma nikogo w pobliżu, gdy się upewniłem, że jest pusto teleportowałem się do szkoły.

Przeszedłem korytarzem i od razu skierowałem się do gabinetu dyrektorki. Moje kroki niosły się głośno po korytarzu, ale nie obchodziło mnie to. Zatrzymałem się przed mahoniowymi drzwiami i zapukałem.

- Wejść!

Wszedłem do przestronnego gabinetu i zamknąłem porządnie drzwi.

- O Peter i co z nią? – spytała dyrektorka, odkładając dokumenty, które przed chwilą przeglądała.

Zasiadłem w miękkim fotelu.

- Zdążyłem w ostatniej chwili, gdybym zjawił się kilka sekund później już by nie żyła. Choć jestem zaskoczony, że i tak długo udało jej się unikać ciosów tak zwinnego przeciwnika. Ma wrodzony talent, a robiła wszelkie uniki nieświadomie w dodatku pod lekkim wpływem alkoholu .

- To całe szczęście, że wszystko z nią dobrze. A co zrobiłeś z Ciemnymi Zabójcami?

- Zabiłem ich, na szczęście byli świeżymi rekrutami, więc ich ciała po prostu się rozsypały.

Dyrektorka westchnęła ciężko.

- Ta dziewczyna będzie miała ciężko, ona tak łatwo nie odpuści Peter. Będzie na nią polowała na każdy możliwy sposób byleby przepowiednia się nie spełniła. Będziemy musieli nauczyć ją wszystkiego jak najszybciej, by mogła się bronić bez naszej pomocy.

Przetarłem oczy, powoli dopadało mnie zmęczenie.

- Wiem o tym, ale jestem pewien, że ona ma w sobie ogromną moc i siłę, tylko musi ją odkryć. Na pewno nie będę dawał jej forów.

Dyrektorka prychnęła, uniosłem brew pytająco.

- Proszę cię, ty nikomu nie dajesz forów.

- Wiem, ale dla niej będę jeszcze bardziej surowy. – powiedziałem uśmiechając się złośliwie.

- Zapewne dasz jej wycisk za co ona będzie cię nie znosiła, ale wiem, że jesteś najlepszy.

Podniosłem się z fotela.

- Jestem najlepszy i masz rację może mnie nie lubić, ale nie to jest najważniejsze. A teraz idę do siebie, jestem zmęczony.

- Oczywiście, miłej nocy Peter.

Nie odpowiedziałem nic tylko wyszedłem z gabinetu. Jestem tak zmęczony, że nie miałem siły nawet iść do swojej sypialni, więc po prostu teleportowałem się tam. Nawet się nie przebrałem tylko zrzuciłem buty i ległem na łóżko od razu zapadając w kamienny sen.

Obudziłam się rano z dużym bólem głowy. Odezwał się lekki kac po wczorajszym świętowaniu moich urodzin. Wstałam z łóżka i przeciągnęłam się, aby rozprostować kości jednak od razu przestałam, bo strasznie zabolały mnie pośladki i przypomniałam sobie, co wczoraj się stało. Zrezygnowana i zarazem ciekawa, co do powiedzenia będą mieli ci ludzie, którzy dzisiaj przyjdą. Podeszłam do lustra w łazience, pod oczami mam sine cienie, a twarz mam bladą jakbym zobaczyła ducha, przez co moja blizna jest jeszcze bardziej widoczna. Świetnie wyglądam, jak chodząca katastrofa, przecież nie mogę się w takim stanie pokazać ludziom. Westchnęłam ciężko i zaczęłam poranną toaletę, gdy uznałam, że mogę pokazać się publicznie zeszłam na dół.

Przy dębowym stole siedział tata z gazetą w ręku i z kubkiem kawy w drugiej dłoni. Mama, jak zawsze rano kręciła się po naszej jasnej kuchni niczym baletnica na parkiecie. Zajęłam jedno z dwóch wolnych krzeseł i od razu sięgnęłam po ciepłego rogalika z czekoladą. Nawet nie wiedziałam, że jestem taka głodna. Tato odłożył gazetę na stół i sięgnął po tosta.

- Jak się czujesz Inez? – spytał smarując grzankę masłem.

- Dobrze, tylko strasznie boli mnie głowa, jak zjem śniadanie to wezmę tabletkę. – odpowiedziałam, sięgając po dzbanek z sokiem pomarańczowym i nalałam sobie do szklanki.

- Nie dziwię się, miałaś wczoraj bardzo emocjonujący wieczór.- stwierdziła mama i kładąc pokrojone pomidory na stół, usiadła obok mnie.

- Tak wciąż nie mogę uwierzyć w to wszystko.

Tata właśnie miał coś dodać, gdy rozległ się dzwonek do drzwi. Odłożył grzankę na talerz i poszedł otworzyć. Po chwili w przejściu stanęli tata i dwoje nie znanych mi ludzi, od razu zapomniałam o bólu głowy.

Jedną z tych osób była niska, pulchna kobieta w średnim wieku, o przemiłej twarzy. Jej szare oczy przyglądały mi się, a usta były wygięte w uśmiechu. Ma na sobie szary komplet, na który składa się spódnica do kolan i idealnie dopasowana marynarka. Jej włosy koloru blond, bez żadnych oznak siwizny są spięte w prostego koka.

Drugą osobą jest wysoki, lekko wychudzony mężczyzna dość młody, na moje oko ma jakieś czterdzieści pięć lat. Jest ubrany elegancko. Spodnie czarne prawdopodobnie od garnituru, a koszula niebieska z podwiniętymi rękawami. Na nosie ma okulary, przez które obserwują mnie wnikliwie brązowe oczy, a jego łysa głowa delikatnie lśni od promieni słonecznych, które przebijają się przez okno w kuchni.

Wstałam od stołu.

- Dzień dobry Elis. – powiedziała kobieta zwracając się do mojej matki.

- Witaj Daiano, jak miło cię widzieć.- powiedziała moja mama uśmiechając się do niej ciepło.

- Ciebie też miło widzieć moja droga. A ty zapewne jesteś Inez, prawda? – spytała, spoglądając na mnie.

- Tak to ja, a kim pani jest?- odpowiedziałam przyglądając jej się podejrzliwie.

Kobieta zaśmiała się perliście.

- Tak samo ostrożna jak jej babcia. Ja moja droga nazywam się Dajana Mcnill i jestem dyrektorką szkoły żywiołów. – odpowiedziała, uśmiechając się do mnie. – A to jest mój zastępca jak i najlepszy przyjaciel i prawa ręka w kierowaniu szkołą. – kontynuowała prezentację, wskazując na łysego mężczyznę obok.

- Witaj jestem Thomas Coner. – powiedział swoim tubalnym głosem i kiwnął mi głową na przywitanie.

- Również witam. Co państwa sprowadza do nas?

- Moja droga tego dowiesz się za chwilę, przejdźmy do salonu, bo chyba nie będziemy stać w przejściu.

Tata przepuścił gości do salonu, a ja poszłam za nimi. Oni usiedli na kanapie, a ja zajęłam fotel, wpatrując się w nich w napięciu. Po chwili do pokoju przyszła mama z tacką, na której były filiżanki z kawą i jakieś ciasteczka, a za nią kroczył tata. Oni zasiedli na sofie naprzeciw gości, tacę postawiono na stoliczku między sofami.

- A więc przybyliśmy tu w wiadomej sprawie, aczkolwiek chcielibyśmy cię poinformować droga Inez, że zostałaś przyjęta do naszej szkoły. Będziesz się u nas uczyć walki na miecze, astronomii, języków i innych przedmiotów, które będą dobrane do twoich mocy. – mówiła Pani Mcnill.

- Jakie moce? – przerwałam jej, wiedząc że jest to niegrzeczne z mojej strony.

- Jak to jakie? Nie znasz swoich żadnych umiejętności, prócz zwinnego unikania ataków? – spytała zdezorientowana.

- Nie a co w tym dziwnego przecież jestem zwykła dziewczyną, a ta zwinność wzięła się z adrenaliny . – odpowiedziałam zastanawiając się, czy przypadkiem nie jest to głupi żart.

- To nie dobrze, według prawa, magia powinna się ujawnić u ciebie w dniu osiemnastych urodzin o północy. Coś nie pasuje, to na pewno ty, nie mogła nastąpić pomyłka, obserwujemy cię już od dawna i przejawiasz pewne zdolności.

Spojrzałam zdezorientowana na rodziców, którzy uśmiechnęli się do mnie pokrzepiająco.

- Przepraszam, ale ja nie mam zielonego pojęcia o czym pani mówi. Jakie zdolności i jaka magia?

Kobieta zignorowała mnie i skierowała swoje pytanie do moich rodziców.

- Nie powiedzieliście jej nic na temat waszej rodziny?

Tata rozejrzał się po pokoju nerwowo, a mama odpowiedziała.

- Nic jej nie mówiliśmy, bo nie mieliśmy pewności. Jak wiesz nam magia się nie ujawniła więc nie chcieliśmy robić jej nadziei. Oczywiście zauważyliśmy, że posiada pewne umiejętności, ale nie chcieliśmy ryzykować.

Kobieta pokręciła głową.

- W takim razie ja muszę jej opowiedzieć o tym, że jej rodzina nie jest taka zwyczajna na jaką wygląda.

Rozmawiali tak jakby mnie tu nie było, z każdym ich słowem coraz mniej rozumiałam i czułam się lekko zagubiona. Patrzyłam to na rodziców to na panią Mcnill. W końcu zdecydowali wpleść mnie do rozmowy na mój temat.

- Inez dziecko niestety nie wiesz wszystkiego o swoich bliskich.- mówiąc to spojrzała z przekąsem na moich rodziców. – Twoja rodzina jest jednym z najstarszych rodów magicznych w całym naszym magicznym świecie. Od nie pamiętnych czasów rodzina Collinsów była bardzo potężna, twój pradziadek posiadał rzadką moc światła, a twoja prababcia miała niezwykłą moc uzdrawiania. Każdy z tej rodziny miał moc ognia, wody, ziemi i powietrza, co jest pospolitym darem, bo każdy z naszych uczniów ma którąś z mocy, którą doskonali przez trzy lata nauki. Jednak od setek lat krąży przepowiednia, iż narodzi się pewnego dnia czarodziejka tak potężna, jak nikt inny i w wojnie pokona tą, która zagraża białej magii. Narodzi się ona nie wiedząc kim jest i jak ważną role ma do odegrania w życiu.

- Skąd wiecie, że to na pewno ja?- spytałam, słuchając jej z zainteresowaniem.

- Nie byliśmy pewni i nikt przed nami też nie wiedział, kto to będzie. Jedyną wskazówką było to, że będzie to dziewczyna. Jednak kiedy się urodziłaś do rejestru, jako że pochodzisz z magicznego rodu, musiał być wpisany żywioł, którym będziesz władać, ale magowie nie mogli dogadać się jaką moc ci przypisać. Albowiem wykryli w tobie nie dość, że każdą z mocy, to jeszcze mały dar uzdrawiania i co najważniejsze magię światła, której nikt nie miał od stu lat. Byliśmy bardzo przejęci tym odkryciem i postanowiliśmy porozmawiać z twoimi rodzicami. Wyjaśniliśmy całą sytuację i zgodzili się abyśmy cię obserwowali. Było kilka sytuacji, w których ukazałaś zdolności do czterech żywiołów jak i uzdrawiania, ale nie do magii światła, która trudniej się ujawnia.

Na chwilę przerwała opowiadanie i sięgnęła po filiżankę z kawą już zapewne zimną. Pani Mcnill chciała kontynuować temat, ale nagle znikąd na środku pokoju pojawił się Peter prawie uderzając plecami w kominek. Patrzyłam na niego z szeroko otwartymi oczami. Jakim cudem on nagle się tu zjawił?! – zadawałam sobie to pytanie gorączkowo w głowie. W końcu nie wytrzymałam i nim pomyślałam zadałam pytanie.

- Jak pan to zrobił?!

- Normalnie po prostu się teleportowałem.- odpowiedział siadając na fotelu obok mnie, spoglądając na mnie obojętnie.

- To było ekstra.- stwierdziłam.

- To była po prostu magia, też się może tego nauczysz.- powiedział, uśmiechając się złośliwie.

Chciałam coś powiedzieć ale pani Mcnill uprzedziła mnie.

- Peter martwiliśmy się, że nie przyjdziesz. Coś się stało?

- Nic się nie stało, po prostu zaspałem po wczorajszym lataniu za nią.- to powiedziawszy zerknął na mnie , po czym znów zwrócił się do niej.- Chyba nic ciekawego mnie nie ominęło?

- Ależ skąd właśnie skończyłam wyjaśniać Inez przeszłość jej rodziny i zabierałam się do opowiedzenia jej na temat Sonetry. – odpowiedziała odstawiając opróżnioną z kawy filiżankę na tacę.

- O kim?

- Sonetra jest to najbardziej nienawistna, zła i okrutna czarownica jaką świat magii widział. Nikt nie wie, skąd u niej wzięła się ta nienawiść do osób władających białą magią, ale podejrzewamy, że ma to coś wspólnego ze śmiercią jej rodziców z rąk białych czarodziei. Niegdyś odbyła się bitwa między białą a czarną armią czarodziei. Włamywano się do domów i zabijano osoby, od których czuć było czarną magię, tak trafili do domu Sonetry, która była wtedy w twoim wieku o ile się nie mylę. Wtargnęli do środka i na jej oczach zabili rodziców, którzy chronili jej za wszelką cenę,chcąc wytłumaczyć, że są po ich stronie, jednak oni nie słuchali. Ona schowała się w szafie i patrzyła jak padają bezwładni na ziemię. Gdy tamci zniknęli nie wiedząc, że zabili niewinnych, ona dopadła do swoich martwych rodziców i poprzysięgła zemścić się na całym świecie magii za to, że odebrano jej ludzi, których kochała. Właśnie wtedy, kiedy była wściekła i zrozpaczona opętała ją tak silnie czarna magia, że nikt nie był wstanie jej powstrzymać. Przez wiele lat zabijała czarodziei, a tych, którzy przeszli na jej stronę albo zamieniała w swoich niewolników, albo wkraczali do jej armii Ciemnych Zabójców. W dniu dzisiejszym zagraża nam zagłada białej magii jeśli nie znajdzie się osoba z przepowiedni. I tu właśnie pojawiłaś się ty, co daje nam nadzieję, że nie wszystko stracone. Jednak Sonetra również dowiedziała się o twoim istnieniu stąd ten wczorajszy atak. – powiedziała, kończąc opowieść.

Przez chwilę się nie odzywałam, bo mój mózg musiał to wszystko przetrawić, zbyt dużo informacji naraz. Wszyscy patrzyli na mnie wyczekująco na moją reakcje, lecz ja nie wiedziałam, co powiedzieć. Miałam taki mętlik w głowie, że przez chwilę nie wiedziałam jak się nazywam.

- Inez córciu wszystko w porządku? – spytała mama, nie mogąc znieść tego, że siedzę jak sparaliżowana.

Wyrwała mnie z letargu.

- Jak ma być w porządku?! Jak mogliście mi nie powiedzieć o naszej rodzinie?! Przez cały ten czas najzwyczajniej w świecie mnie oszukiwaliście! A teraz jacyś ludzie mówią mi, że mam ich obronić przed jakąś złą wariatką, która chce ich pozabijać! Niby jak mam się czuć waszym zdaniem!! – zaczęłam krzyczeć zrywając się na równe nogi z fotela.

Każde z nich patrzyło na mnie z szokiem i lękiem. Nagle okno w kuchni otworzyło się z trzaskiem i zaczął wiać silny wiatr, filiżanki na tacy zaczęły się trząść coraz szybciej aż w końcu jedna spadła na podłogę i stłukła się. W kominku strzelił niespodziewanie ogień, a woda w czajniku, która została jeszcze po zrobieniu kawy wystrzeliła z niego wysoko w górę oblewając całą kuchnie. Jednak największym zaskoczeniem dla mnie było to, że z moich dłoni zaczęło wydobywać się oślepiające światło.

Siedziałem w fotelu i wpatrywałem się w nią jak urzeczony. Teraz widać jak ona jest potężna. Jej włosy powiewały na wywołanym wietrze, a niebieskie oczy błyszczały gniewem. Nie mogłem się ruszyć, jej całe ciało promieniowało na wiele kilometrów siłą i blaskiem trochę mniej oślepiającym niż ten na jej dłoniach, które teraz były zaciśnięte ze złości. Wiedziałem, że choćby najmniejszy ruch, czy wypowiedziane słowo sprawią,że ona zrobi komuś krzywdę nawet nie zdając sobie z tego sprawy.

Nie wiedziałam, co się dzieje, czułam jedynie gniew i smutek przez to, że moi rodzice mnie okłamywali przez osiemnaście lat. Nie mogąc znieść tego wszystkiego po prostu wybiegłam z domu ze łzami w oczach.

Gdy wybiegła z pomieszczenia nikt nie próbował wstać i wybiec za nią. Widziałem na twarzach jej rodziców ból i szok, dyrektorka siedziała razem z Thomasem zachwycona tym, co przed chwilą się stało.

- Matko, wiedziałam,że ona ma w sobie siłę, bo można to wyczuć ale, że aż taką moc skrywa ta delikatna dziewczyna, jestem pod wrażeniem.- powiedziała Mcnill, uśmiechając się radośnie, tak jakby właśnie dostała wymarzony prezent na gwiazdkę.